یک رهبر واقعی باید نحوه مدیریت شکست‌ها و ناکامی‌ها را بلد باشد

یک رهبر واقعی باید نحوه مدیریت شکست‌ها و ناکامی‌ها را بلد باشد ... این جمله را (عبدالکلام) رئیس‌جمهور وقت هندوستان در سال 2008 و در اجلاس اقتصادی فیلادلفیا گفت ، خبرنگاری از او پرسید : آیا می‌توانید از بین تجربه‌های خودتان مثالی بزنید دربارۀ اینکه رهبران چگونه باید شکست‌ها را مدیریت کنند؟

 پاسخ عبدالکلام چنین بود : در سال 1973 من به‌عنوان مدیر پروژۀ پرتاب نخستین ماهوارۀ هند برگزیده شدم و بودجه و نیروی انسانی کافی دراختیار من قرار داده شد . در عین‌ حال به‌طور شفاف و صریح گفتند که ماهواره باید تا سال 1980 به فضا ارسال شود و هزاران نفر در قالب نهادهای علمی و فنی برای رسیدن به این هدف همکاری می‌کردند تا اینکه برای انجام کار آماده شدیم و من به‌عنوان مدیر پروژه به مرکز کنترل پرتاب ماهواره رفتم

 یک دقیقه قبل از پرتاب ماهواره رایانه برنامۀ پرتاب را متوقف و اعلام کرد که بعضی از مولفه‌های کنترلی درست کار نمی‌کند اما کارشناسان و خبرگان ِ فن که اطراف من بودند اطمینان دادند که مشکلی نیست و آنها همه محاسبات لازم را کرده‌اند . من هم با توجه به حرف آنها کنترل شبکه را از «کامپیوتری» به حالت «دستی» تغییر دادم و دکمه پرتاب موشک را زدم اما ماهوراه به جای آنکه در مدار زمین قرار بگیرد در خلیج بنگال سقوط کرد و این‌ یک شکست بزرگ بود

 آن روز، پروفسور داوان ، رئیس سازمان فضایی هند از قبل ترتیب یک اجلاس مطبوعاتی را داده بود و روزنامه‌نگارانی از سراسر جهان در آن حضور داشتند ، پروفسور داوان خودش در اجلاس مطبوعاتی شرکت کرد و مسئولیت شکست را بر عهده گرفت و گفت گروه پروژه بسیار سخت کار کرده‌اند اما از نظر فناوری به پشتیبانی بیشتری نیاز داریم و قول داد که سال بعد پرتاب موفق خواهد شد ... در واقع من مدیر پروژه بودم و این شکست به خاطر اشتباه من حاصل شده بود اما او به‌ عنوان رئیس سازمان مسئولیتش را بر عهده گرفت .

 سال بعد دوباره برنامه پرتاب ماهواره را آزمایش کردیم و این بار همه چیز موفقیت‌آمیز بود و تمام ملت هند غرق در افتخار شدند . این بار پروفسور داوان به من گفت : «امروز تو باید اجلاس مطبوعاتی را برگزار کنی» این بهترین درس مدیریتی من بود که از لابه‌لای کتاب‌ها بیرون نیامد و از یک تجربه حاصل شد زیرا آن روز فهمیدم که موفقیت یک کار جمعی‌ست و افتخار آن متعلق به تمام اعضای سازمان و گروه است ولی مسئولیت پذیرفتن شکست قطعا به گردن سرمربی‌ست و اوست که باید این وظیفه را بر عهده بگیرد

 حالا شما همین جملات رئیس‌جمهور هند را با رفتار مسئولان جمهوری اسلامی مقایسه کنید وقتی پلی می‌شکند ، تونلی فرو میریزد ، پالایشگاهی منفجر می‌شود ، خیابانی را سیل می‌برد ، قطاری از ریل خارج می‌شود ، هواپیمایی سقوط میکند ، بچه‌هایی در استخر غرق می‌شوند ، در بانکی اختلاس می‌شود ، پروژه‌ای کلاهبرداری می‌کند ، ساختمانی خراب می‌شود ، ماهواره‌ای در مدار قرار نمی‌گیرد ، هواپیمای مسافربری با موشک ساقط میشود ، پلاسکو فرو میریزد ، زلزله می‌آید و صدها فاجعۀ ریز و درشت دیگر که در این سالها رخ داده هرگز مسئولی را به یاد نمی‌آوریم که عذرخواهی کرده باشد ، استعفا داده باشد یا حتی مسئولیت شکست و ناکامی را قبول کرده باشد و همه می‌خواهند گناه را بر گردن دیگری بیندازند ولی هنگام پیروزی تمام موفقیت به خاطر بصیرت و تدابیر آنان حاصل شده . از جهان بیاموزیم و تلخی شکست‌ها را هم مثل شیرینی پیروزی قبول کنیم زیرا مدیریت تاوان شکست در مسئولان یک مملکت نشان‌دهندۀ وجود فرهنگ مسئولیت‌پذیری در کل آن جامعه است .